Зовлонт тэр бүсгүй чамд дурласан
Зовсон юм даа хөөрхий өөрөө чамруу очсон
Асгарсан үсээ эмхлэн
Ахиад л жаахан охин болж
Үлгэрт итгэн үнссэн уруулыг чинь хайсан
Нэг л сайхан хайрын оронлуу
Нэг л мэдэхнээ үүрийн гэгээнээр явчихсан
Тэнд очоод хайрын хор амссан
Тэгээд л согтсон
Эргэх замаасаа төөрсөн
Хор балгуулсан гараас чинь аяархан хөтөлж
Хорт уруулаар үнссэн
Хөөцөлдөн буй шувуудыг хараад
Хамтдаа байяаа гэж гуйсан
Тэр дахиад л шунангуй нүдээр чамайг харж
Тэсгэл алдан хайрын хорыг чинь залгилах гэсэн
Эрдүү хонгор цээжнээс чинь алгуурхан хөндийрч
Эгцлэн ширтсэн
Тэнд чиний цээжинд цохилох зүрх
Тэр чигштээ гал улаанаар дүрэлзэж
Тэнд чиний цээжинд цохилох зүрх
Түүнд хундагтай ром дарс шиг харагдсан
Тэгээд хар хөмсөг хар сормуус нь шатаж буй мэт
Хацар нь урсаж буй мэт болсон
Ариун гэгээн гэж тэр чамайг
Амраг хонгор минь гэж тэр чамайг дуудсаар
Ахиад ганцхан хундага өгөөч гэж гуйсан
Тэр авсан
Тэр хор гэж
Тэр дарс гэж
Тэр хайр гэж авсан
Эгцлэн байж нүдийг чинь ширтэж
Энгэрээ дэлдэн залгилах гэсэн
-Хоосон байна хор биш,
дарс биш,
хайр биш,
хоосон байнаа гэх нь сонсогдсон

Цангасан ойн тэндээс сахли исгэрэн ирж
Цамцыг нь нөмөргөн үсийг нь илбэж
Цаадах чинь хор биш,
дарс биш,
хайр бишээ…
гэх нь сонсогдсон