Энгийн, нэгэн хэмийн өдрүүд ар араасаа хөврөөд л... Хүн өөрийн байгаа энэ л ахуйд дасан зохицож эвлэрэн нэгдэнэ гэдэг юу вэ... Сэтгэл амгалангийн төгсгөл хаана аваачих вэ. Догдлон байж бичдэг инээд нулимстай шүлгүүд, санаа алдан гэнсрэх өнгөрөгч хавар намруудын явдал, гэрэл зургийн цомог, ард үлдсэн дурсамж бүхэн асч байсан гал шиг дүрэлзэн байхад юунд инэгтэл тайвшралыг олно вэ? Тайвшрал хүнийг хаана хөтлөн хүргэх вэ?..Өөр хүний дурсамжийн цомог мэт өнгөрөгч амьдралаа хуучин хувцас шигээ тайлж мартсанаа ухаарах шиг. Хаана түүнийгээ орхичихвоо...Дэндүү тайвшрал... дэндүү амгалан...тайвшрал толгойг минь илнэ.

-Өө яах вэ хүний зэрэгтэй л явна. Өмсөж зүүх идэх уухаа болгоод л амьдарч байна. Энгийн нэг эхнэр ээж байхыг хүссэндээ хүрчээ...Гэлээ ч тайвшралыг оруулж ирээд хаалгаа түгжсэн. Хаана түлхүүрээ тавьсанаа ч мэдэхгүй...Орцны шатаар алгуурхан өгсөж аяархан тогшиж эхэлсэн өөрийгөө л оруулж ирэхээ мартсан бололтой. Хаалгийг минь одоо тогшин, үгүй ээ балбан буй өөрийгөө оруулж ирэх түлхүүр хаана байлаа ......энд л тавьсан санагдана. Гоц гойд санаа гоё сайхан үгүй инээдээр дүүрэн хүмүүс энд тэндгүй хөлхөнө. Амгалан газар сайгүй нүүрлэжээ. Амьдрал ингэж л үргэлжилнэ. Жаргалтай байнаа. Гэвч нэг юм үгүйлэгдээд л... гэнсрэн санах, гиеүүрэн догдлох, зүв зүгээр байж байгаад тачигнатал инээх, тамхинаас гарна гэж тааралдсан хүндээ худал амлах, нөгөөх л өнгөрсөн цагийн би өөрийгөө олох гээд хаалганы гадаа.